به گمانم روزگاری انسان آنقدر رشد می کند که دیگران را قضاوت نکند ویا لااقل برای قضاوت بجای دیگری بنشیند
زمانی که بشر دست از مسابقه مزمن بی فرجام با هم نوع می کشد وتنها به فکر جلوزدن از دیروز خویش است
زمانی را تصور کن که زندگی برای آدمها مقصد نباشد یک راه باشد
زمانی که (بودن) ارزش نیست (شدن) مهم است
داشته ها ملاک خوبی نباشد بدست آوردن ها محک شود
وزمانی که معلولیت یعنی قلب بیمار ، قلب حسود، بخیل و...
برچسب : نویسنده : مسا hooo بازدید : 116